'ALLAH'ı anan kişinin kalbi, zikir nurlarıyla arınıp pırıl pırıl olunca, o kimse, kalbinde, kendisi için bir konuşan bulur.
Şeyh-i Ekber Muhyiddin İbnü'l-Arabî şöyle demiştir:
'O konuşan varlık, ALLAH'ın, Kendisini zikredenin zikrinden yarattığı bir melektir. ALLAH o meleği, zikreden kulunun kalbine yerleştirir. Zikirden gafil olduğu zamanlarda, o kimse adına, melek zikreder. Eğer gaflet, o kimseden hiç çıkmaz ve kişi zikri bırakırsa, o melek de yitip gider.'
Büyüklerden kimisi ise, o melek için, 'ALLAH'ın, Kendisinden gayrı olandan uzaklaştırdığı, zikreden kulunun kalbidir' buyurmuştur.
Bundan dolayı, 'Dil susunca kalp konuşur' denmiştir.
Çünkü ALLAH, kıyamet günü, insanın organlarının konuşacağına inancı artsın diye bir lütuf olarak kalbinin sesini ona duyurur.'
Aziz Mahmud Hüdayi (ks) (Hulasatü'l-Ahbar, 143)
Salı 08 Eyl. 2009, 08:57