Ey nefsim!
Görüyorum ki tamamen dünya ile haşır neşir oldun, tamamen ona bağlandın, ondan hiç ayrılmak istemiyorsun. Gittikçe dünya muhabbeti ve mal hırsı her yanını sarıyor. Bir gün ölüm gelip seni biriktirdiğin maldan ve sevdiğin dünyadan ve dostlarından, arkadaşlarından ayıracağını düşünemez oldun.
Allah-u Zülcelal'in sevabından ve azabından, kıyametin ve hesap gününün dehşetinden habersiz, sevdiklerinden seni ayıracak olan ölüme inanmaz bir tutum içine giriyorsun.
Düşün bir kez, her gün evinden çarşıya gitmek için otobüse binmek için beklediğin durağa: "Ben nasıl olsa bu durakta duruyorum buraya ev yapayım, burayı süsleyeyim, burayı kendime mekan edineyim" dermisin?
Yada bir nehri karşıdan karşıya bağlayan bir köprüden geçerken o köprünün ortasında: "Nasıl olsa bu köprüden geçeceğim." diyerek o köprünün ortasına biraz sonra terk edeceğin halde ev yapar orayı mekan edinir misin?
Peki bunları yapmak sana akılsızlık gibi geliyorsa, ruhlar alemi ile ahiret arasında bir köprü olan ve biraz sonra ölüm denen aracın seni gelip alacağı durak olan dünyaya neden bu kadar önem veriyor ve bağlanıyorsun? Bu senin yaptığında akılsızlık olmuyor mu?
"Dünya hayatı bir oyun ve eğlenceden başka bir şey değildir. Elbette Allah'tan korkanlar için ahiret yurdu daha hayırlıdır.” (En'am; 32) ayet-i kerimesini düşünmüyor musun?
Salı 29 Eyl. 2009, 16:00